In de zesde aflevering waagt Tom zich aan de handleiding Conducting an Orchestra. Hij wil het Nationaal Orkest van België, een van de meest prestigieuze orkesten van ons land, dirigeren op een klassiek topevenement. En Tom mikt meteen hoog; hij zal de Vijfde Symfonie van Beethoven brengen. Het stuk wisselt voortdurend van tempo en het is de job van de dirigent om iedereen alles tegelijk te laten doen. Niet simpel, zelfs voor een ervaren dirigent. Het boekje noemt de Vijfde zelfs “every director’s nightmare”. Dat Tom geen noot muziek kan lezen, helpt ook niet. Dirk Brossé is een van de beste dirigenten van ons land en wil Tom wel helpen, maar is toch bezorgd om Toms ambitie; de Vijfde is jaren studiewerk. Komt daarbij dat de reputatie van het Nationaal Orkest op het spel staat. Tom mag het dus niet verknallen. Dirk dompelt Tom twee weken lang onder in de wereld van de klassieke muziek. Hij laat hem eerst een strijkkwartet dirigeren en dan een orkest van conservatoriumstudenten. Pas dan mag Tom voor het Nationaal Orkest gaan staan. Tom zal enkel de eerste beweging van de Vijfde van Beethoven dirigeren. Dat is een stuk van drie minuten, maar door de tachtig muzikanten is het wel een vuistdikke partituur. Het wordt een intense voorbereiding voor Tom, met meer downs dan ups, maar het optreden ligt vast. Hoe ver hij ook staat, na twee weken moet hij de Vijfde van Beethoven brengen in Bozar in Brussel. Voor een publiek van tweeduizend klassieke muziekkenners die niet echt op iemand als Tom staan te wachten …

De Marathon des Sables is de zwaarste uitdaging die ik ooit aanging. 252 km op 7 dagen door de brandende Sahara. Het was de 25e editie en de organisatoren hadden het extra zwaar gemaakt. De 4e dag was de 'koninginne-etappe'. Het orgelpunt. 84 helse kilometers. De eerste 52 km gingen vrij vlot. De checkpoints volgden zichzelf vrij snel op. Mijn tempo bleef constant. Het ging goed. Maar daar kwam snel verandering in. Na 52 km op checkpoint 4 begon het fout te gaan. Ik was kapot. Had bijna constant gelopen. Mijn voeten voelde ik haast niet meer maar ik kon er ook niet meer op stappen. De pijnstillers werkten niet meer. Er restte nog 32 km. Ik weet er bijna niets meer van. Het werd één grote calvarietocht. Nooit geweten dat 32 km zo lang kon duren. De organisatie had een laserstraal gezet op het laatste checkpoint. Die zag je al van op 30 km in de lucht schijnen. De straal kwam maar niet dichter. Een paar keer dacht ik aan stoppen. De checkpoints lagen precies verder en verder uit elkaar terwijl ze op mijn kaartje net dichter bij elkaar lagen. Nico en Pascal keken alsmaar sipper en sipper op elk checkpoint. Ze zeiden niets, maar dat hoefde ook niet. In hun ogen zag ik hoe het met mij stond. Na 16 uur strompelde ik over de meet. Nico en Pascal zeiden niets. Ik ook niet. De beelden spreken boekdelen.

Sumo-trainingen zijn bikkelhard. 250 keer squatten (diep door je benen buigen) als opwarming zijn geen uitzondering. Bovendien was de tijd die coach Stephen had beperkt, dus deed hij er alles aan om me klaar te stomen voor het Europese Kampioenschap. We werkten intensief samen. Haast dagelijks reed ik naar Herentals of naar Eindhoven om er te trainen en beetje bij beetje deed ik ervaring op. Stephen moest me enkel nog explosieve agressie bijleren en had daar zo zijn trucje voor. Hij duwde telkens opnieuw zijn duim tussen mijn ribben op een plek die je echt verlamde en dagen erna nog pijn deed .... Hij maakte me bozer en bozer. Toen hij voor de derde keer na elkaar zijn truc toepaste en hij zijn duim diep onder mijn ribbenkast wrong, ging het licht bij me uit. Zijn truc werkte. Hij had mijn agressie opgewekt. Ik kookte vanbinnen. Met al mijn energie stootte ik Stephen recht in zijn gezicht. De psycho coach schrok en vloog 4 meter achteruit uit de ring. Hij herpakte zich snel. "Mooi zo!" zei hij. "Nu kan je vertrekken naar het EK!". Stephen, sorry. Het was zo niet bedoeld. .... maar toch een klein beetje wel ... .

Tom heeft nog nooit op een paard gezeten, maar toch test hij in de allereerste aflevering het boekje The Modern Art of Taming Wild Horses van J.S. Rarey, een werkje uit 1865. Daarin legt Rarey, zowat de eerste echte Amerikaanse paardenfluisteraar, uit hoe je een wild paard moet vangen en temmen. Dat is een gevaarlijke en delicate bezigheid, maar Tom wil het toch proberen. In de VS lopen nog duizenden wilde mustangs rond en Tom trekt eerst naar de staat Nevada om er een te vangen. Hij krijgt daarbij de hulp van professionele paardenvangers die de mustangpopulatie in de VS beheren. Hij kan hun hulp goed gebruiken, want de dieren zijn in de vrije natuur geboren en zijn nog nooit in hun leven door een mens benaderd. Eens het paard gevangen is, wordt het naar Texas gebracht. Daar zal Tom proberen om het, onder begeleiding van ervaren paardenfluisteraar Clint, te temmen en uiteindelijk te berijden. Dat is op zich al geen eenvoudige opdracht, maar Tom wil de klus ook nog eens op zeven dagen klaren. Dat is waanzinnig snel en de meeste cowboys verklaren hem dan ook voor gek. Paarden temmen is een heel moeizaam proces waarbij je slechts heel voorzichtig, met kleine stapjes, vorderingen maakt. Als Tom het dier verkeerd inschat, kunnen de gevolgen rampzalig zijn. Een trap van een mustang kan dodelijk zijn. Vooral Toms plan om het dier na zeven dagen ook al te bestijgen is erg ambitieus. Als er dan iets misgaat, is hij de klos. Tom heeft geen enkele ervaring met het berijden van een tam paard, laat staan dat hij weet wat te doen wanneer zijn mustang zou beginnen steigeren en bokken. Via zijn eerste boekje kwam Tom terecht in een voor hem totaal vreemde wereld. Het werd een heel intense en emotionele ervaring in het hartje van de Amerikaanse Wild West.

Pinto, die als leider voorop liep, bleef even haken met haar poot achter een uitstekende tak. De rest kon haar niet meer ontwijken. De hele meute kwam hard tot stilstand en ik moest de slee op zijn kant gooien om een botsing met de honden te vermijden. Toen ik de hele slee en de honden terug aan het reorganiseren was om te kunnen vertrekken, zag ik dat Pinto mankte. Lopen ging niet meer. Ze moest de slee in tot aan het checkpoint waar ik haar zou laten nakijken door de dierenarts. Het werd een hel om er te geraken. Ik heb Pinto zeker 15 keer terug in de slee moeten steken. Telkens de honden vertrokken, wrong Pinto zich terug uit de slee en sprong eruit. Het was gevaarlijk. Ik had haar immers vastgemaakt aan de slee en de honden blijven doorgaan. Een paar keer kreeg ik de slee niet gestopt en zag ik Pinto aan de slee bengelen terwijl de andere honden maar bleven trekken. Ik was bang. Bang voor mezelf, bang voor Pinto, bang om niet verder te kunnen in een donker bos bij -35 °C.... Bij het checkpoint oordeelde de dierenarts dat de race voor haar over was. Ik zou de volgende dag vertrekken met 1 hond minder!

Het stond al jaren op Toms verlanglijstje, maar echt realistisch leek het niet. Lijnpiloten krijgen een jarenlange opleiding voor ze mogen vliegen. Zelf achter de stuurknuppel van een Boeing kruipen leek echt onmogelijk. Maar André Berger, de hoofdinstructeur van Jetair, herleidde de standaardopleiding tot de essentie. Hij leerde Tom alleen om in perfecte omstandigheden op te stijgen en te landen met een Boeing 737. André zit de hele tijd naast Tom, maar raakt de stuurknuppel niet aan. Hij grijpt enkel in als het fout zou gaan. Een simpel plan, maar wel nog altijd zeer ambitieus. Niemand ter wereld heeft het Tom ooit voorgedaan. Niemand heeft ooit op een maand tijd leren vliegen met een Boeing. Gemakkelijk was het nooit natuurlijk, en Tom zal niet zo vlug opnieuw achter een stuurknuppel kruipen.

Hoe straf zou het wel niet zijn als Tom echt van de schans in Garmisch-Partenkirchen zou springen? Heel straf, maar helaas onmogelijk, dacht iedereen. Tot Tom op een Duitse handleiding stootte en contact kreeg met Marc Nölke, ex-bondscoach van het Oostenrijkse schansspringteam. Marc had ook wel zijn bedenkingen bij de uitdaging, maar wilde Tom wel helpen. Liever onder zijn begeleiding springen dan alleen maar met een boekje, vond hij. Tom kan echt niet skieën en moet vanaf nul beginnen, zelfs gewoon skiën met de speciale schansspringlatten blijkt een probleem te zijn. Pas als hij dat enigszins onder knie heeft, mag hij echt beginnen te springen. Hij gaat van start met een schans van vijftien meter en bouwt van daaruit stilaan op. Tom heeft één voordeel; hij is de eerste Belg die officieel aan schansspringen doet en zodoende ook als eerste een Belgisch record kan vestigen. Hij besluit zich in te schrijven in een plaatselijke schansspringwedstrijd. Zijn tegenstanders zijn honderd Oostenrijkse kinderen. De afstand die hij op die wedstrijd springt, is 12,5 meter. Zodoende staat het officiële Belgisch record schansspringen op 12,5 meter.

Tom vertrekt naar Londen want hij wil paparazzo worden. En in de Britse hoofdstad worden per dag miljoenen tabloids verkocht en er werken dan ook horden paparazzi. Ongevraagd foto's maken Met een boekje als leidraad dompelt Tom zich onder in deze aparte wereld. Hij slaagt erin om onuitgenodigd foto's te maken tijdens een filmpremière. Maar foto's maken is één ding, ze verkocht krijgen blijkt moeilijker te zijn. Les van een echt paparazzo Tom heeft daarom een afspraak met Darryn Lyons, zelf begonnen als paparazzo en nu eigenaar van Big Pictures, het grootste fotoagentschap ter wereld. Het vergt veel geduld en oefening om een goede paparazzo te worden. Om sneller de technieken onder de knie te krijgen en feeling te krijgen met het leven van een paparazzo, stuurt Darryn Tom op pad met Martin, één van zijn beste fotografen. Serieuze opdracht Die zal hem 24 uur lang op sleeptouw nemen en hem laten zien wat wel en niet werkt. Tom slaagt er in om een aantal bekende personen voor zijn lens te krijgen, maar Darryn Lyons wil meer: hij stuurt Tom op pad met als opdracht een écht exclusieve foto te maken…

De Chihuahua Express is een klassieker onder de oldtimer races. Het bleek geen makkelijke opdracht te zijn. Het leek wel of ik nog nooit met een auto had gereden. De versnellingsbak werkte volgens een heel ander principe dan een normale auto en ik had alle moeite van de wereld om het schakelen onder controle te krijgen. Op die manier reed ik tijdens de proefritten de versnellingsbak stuk. Ons budget liet het niet toe om snel een andere versnellingsbak te kopen en vanaf dan was het eigenlijk behelpen. Het Flying Scorpion team ging op zoek naar een andere motor. Uiteindelijk werd het een standaard versnellingsbak die al het 'racen' uit de auto haalde. Op de snelweg naar het raceparcours werd ik voorbij gestoken door Nico en Pascal die me vanuit een huurwagen filmden! De wendbaarheid van de kever zorgde ervoor dat mijn tijden niet te traag waren maar op de rechte stukken moest ik echt rechts aanhouden en opletten voor de wagens die me aan bijna 250 km/u voorbij zoefden. Het werd een echte calvarietocht. Constant gepruts aan de wagen, versnellingsbak op halve kracht, motor die oververhitte,... het was een helletocht. Tijdens de 2e dag gaf de kever er definitief de brui aan. We stonden aan de kant van de weg. Op. Moegestreden en onwetend over wat er zich die dag nog in de race zou afspelen. 3 doden op 2 dagen. De race werd afgelast. Al onze problemen kwamen in het niet te staan tegenover de zware tol die de race had geëist. De organisator zei : "They died loving what they did". De Chihuahua Express, een pijnlijke herinnering.

Drie seizoenen Tomtesterom, 21 uitdagingen, momenten van euforie en van complete instorting … Het zit er allemaal op. Tom blikt terug op het laatste seizoen en komt tot de vaststelling dat het genoeg is geweest. Tom is moe. Fysiek en mentaal. Bovendien heeft hij nu echt al zijn jongensdromen verwezenlijkt. Zijn midlifecrisis is nu echt voorbij. Of moet die nog beginnen?

Tom trekt gewapend met het boek 'Spy Master' naar Londen. Daar heeft hij een afspraak met Harry Fergusson, voormalig topspion bij de Britse geheime dienst MI 6. Net zoals alle andere James Bonds in spe moet Tom slagen in een aantal tests. De eerste keer valt dat tegen. Daarom krijgt Tom van Fergusson een stoomcursus spionagetechnieken en een tweede kans om te bewijzen dat hij uit het juiste spionnenhout is gesneden. Dit keer brengt Tom de opdracht wel tot een goed einde en volgens Fergusson is hij nu klaar voor zijn echte missie. Fergusson daagt Tom uit om binnen te dringen in een streng beveiligd museum. Niet om een schilderij te stelen, maar om er één op te hangen…

In deze aflevering blikt Tom terug op de hoogtepunten van seizoen 2.

Tom was als kind al enorm gefascineerd door de verhalen van de Franse duikbootbouwer en marineofficier Jacques-Yves Cousteau. De handleiding How to build your own submarine? vormde de perfecte gelegenheid om in de voetsporen te treden van zijn grote voorbeeld. Het blijkt een stuk ingewikkelder te zijn dan het boekje het voorstelt. De eerste pogingen van Tom gaan allemaal jammerlijk de mist in. Tom vraagt raad aan een echte duikbootbouwer en besluit nog één plan uit het boekje na te bouwen. Tom zal proberen om een afgedankte bierton om te toveren tot een echte duikboot. De ultieme test wordt de oversteek van het 25 meter diepe Veerse Meer in Nederland. Tom zal een traject van vier kilometer onder water afleggen. Een uitdaging die niet zonder gevaar blijkt te zijn …

Volgens het boekje – origineel uit 1912, nu in herdruk - dat in deze aflevering centraal staat is het anno 2008 mogelijk om met wat stokken, schoenveters en pianodraad de lucht in te gaan, de gebroeders Wright achterna. Slaagt Tom erin om op basis van dit boek een vrije vlucht te maken? Samen met Pascale en Nico bouwt Tom het ontwerp tot in de kleinste details na en trekt dan richting kust voor een allereerste testvlucht. Vastgemaakt aan een quad gaat het toestel voor enkele meters de lucht in, maar het vliegtuig komt jammer genoeg niet ongeschonden uit de test. Tom begint te beseffen dat zijn missie niet zonder gevaren is en besluit raad te vragen aan Erik Reynders, een ervaren zelfstandig vliegtuigbouwer. Die stelt voor om een nieuw vliegtuig te bouwen, weliswaar gebaseerd op het ontwerp van de gebroeders Wright maar met modernere materialen en inzichten…